Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η“βιωσιμότητα” έγινε ένα σύνθημα που αγκαλιάστηκε ευρέως, αλλά με ερμηνείες που συχνά αποδυνάμωναν την ουσία της. Ωστόσο, η άνοδος της δημοτικότητάς του έχει οδηγήσει σε μυριάδες ερμηνείες, μερικές από τις οποίες μόλις και μετά βίας αγγίζουν την επιφάνεια των βαθύτατων επιπτώσεών του. Στον τομέα των τεχνών, η στενή εστίαση ήταν συχνά η εξασφάλιση μακροπρόθεσμης οικονομικής στήριξης. Ωστόσο, το όραμα του προγράμματος FACE υπερβαίνει αυτή την περιορισμένη προοπτική, με στόχο να εξερευνήσει τα βάθη της βιωσιμότητας στις πιο πλούσιες μορφές της για τις τέχνες και την πολιτιστική εκπαίδευση.

Στον πυρήνα της, η βιωσιμότητα στις τέχνες περιστρέφεται γύρω από το περιεχόμενο με το οποίο επιλέγει να ασχοληθεί. Τα έργα τέχνης και οι δραστηριότητες που ασχολούνται με την αειφορία συνθέτουν ιδανικά αφηγήσεις κοινωνικής δικαιοσύνης, πολιτιστικής ποικιλομορφίας και οικολογικής ισορροπίας. Η προσέγγιση αυτή υπερβαίνει την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων μεμονωμένα, στοχεύοντας στην αποκάλυψη των περίπλοκων συνδέσεων μεταξύ πολιτιστικών, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και οικολογικών διαστάσεων. Μια τέτοια τέχνη δεν προβάλλει απλώς μεμονωμένες ανησυχίες, αλλά φωτίζει τον πολύπλοκο ιστό των αλληλεπιδράσεων που καθορίζουν τον κόσμο μας, καθιστώντας την ένα ισχυρό μέσο για τη διερεύνηση της βιωσιμότητας με την πληρέστερη έννοια.

Η βιωσιμότητα στις τέχνες προτρέπει επίσης σε μια βαθύτερη ηθική διερεύνηση του τι σημαίνει δικαιοσύνη -ήδικαιοσύνη- στο σημερινό παγκόσμιο τοπίο. Μας προκαλεί να αγκαλιάσουμε έναν “ανοιχτό πολιτισμό” που αναγνωρίζει την πολιτιστική ποικιλομορφία, υποστηρίζει τη συμμετοχική διακυβέρνηση και εναρμονίζεται με τον φυσικό κόσμο αντί να του επιβάλλει την ανθρώπινη βούληση. Αυτή η προοπτική ενθαρρύνει τους καλλιτέχνες και τους πολιτιστικούς οργανισμούς να ασχοληθούν κριτικά με τους μύθους της νεωτερικότητας -όπως οι έννοιες της ατελείωτης προόδου, της ευημερίας και της υπεροχής της τεχνολογίας- και να αμφισβητήσουν τους κοινωνικούς ρόλους και τις δομές μέσα στις οποίες λειτουργούν.

Η βιωσιμότητα στις τέχνες απαιτεί επίσης μια κριτική εξέταση του ίδιου του κόσμου της τέχνης, συμπεριλαμβανομένων των θεσμών του και των υποκείμενων δυναμικών εξουσίας. Αντανακλώντας τα αισθήματα του κινήματος της Θεσμικής Κριτικής, αναγνωρίζει ότι η τέχνη δεν υπάρχει στο κενό, αλλά είναι βαθιά ενσωματωμένη στις κοινωνικές δομές που μπορούν να διαιωνίσουν τον ελιτισμό και τις κοινωνικές διακρίσεις. Αυτή η προοπτική ωθεί τους καλλιτέχνες και τους οργανισμούς τέχνης να ασχοληθούν κριτικά με την αγορά τέχνης και τους ρόλους της, προκαλώντας την να εξελιχθεί πέρα από ένα εμπόρευμα πολυτελείας ή ένα καταφύγιο ηθικής άφεσης αμαρτιών.